historical
The adjective ‘historical’ derives from the noun ‘history’, which in itself derives from the ancient Greek verb which means ‘to know’. Given the significance then of the ancient Greek route of the word ‘history’, history is not just the past, of a nation or of an art for instance, but also the episteme/science that studies that past, and so the word ‘historical’ is also used as a noun, meaning ‘the historian’ (same word in Greek), the scientist who studies the past, eg. of the performing arts, in an attempt to always connect that past with the present of the performing arts. As an adjective, the term ‘historical’ could be used to characterise many nouns related to the performing arts. For example, we could speak of a historical performance. In truth, and as a result of the above, a historical performance does not of course concern only the historian of theatre, just as the historian should not see it as an outdated exhibit, but rather help the contemporary artist see how their own creative vision might connect to the vision of an artist from the past, and how that eventually connects to the present, how it can help the artist find their expressive voice now.
The performing arts audience too though should know such historical works’ history, if not as experts at least on a general level; the various media that help simplify or popularize sciences could help towards this direction, eg. through tv shows on the arts, theatre reviews in printed and online newspapers, and all press of course or printed material such as programmes distributed or sold in theatres. In this way, the audience would be more informed and would also be able to recognise what is artistically original in each case, what is promoted as original but is not, but also what is diachronic and runs through the history of the performing arts and until today.
Author: Spyros Petritis
Translator: Efrosini Protopapa
ιστορικός/ή/ό
historical
Το επίθετο “ιστορικός” παράγεται από το ουσιαστικό “ιστορία”, που με τη σειρά του παράγεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα “ειδέναι”. Δεδομένης και της σημασίας της αρχαίας ελληνικής ρίζας της λέξης “ιστορία”, η ιστορία δεν είναι απλώς και μόνο το παρελθόν π.χ. ενός έθνους ή μιάς τέχνης, αλλά και η επιστήμη που μελετά αυτό το παρελθόν, κι έτσι η λέξη “ιστορικός” μπορεί να χρησιμοποιηεί και ως ουσιαστικό, με την έννοια του επιστήμονα που μελετά το παρελθόν π.χ. των παραστατικών τεχνών, προσπαθώντας πάντοτε να συνδέσει αυτό το παρελθόν με το παρόν των παραστατικών τεχνών. Ως επίθετο, το επίθετο “ιστορικός/ή/ό” μπορεί να χαρακτηρίζει πολλά ουσιαστικά όσον αφορά στις παραστατικές τέχνες. Π.χ. μπορούμε να μιλήσουμε για μια ιστορική παράσταση. Στην πραγματικότητα, όπως εύκολα συνάγεται από τα παραπάνω, μια ιστορική παράσταση ασφαλώς και δεν αφορά μόνον τον ιστορικό του θεάτρου, επίσης ο ιστορικός του θεάτρου δεν θα πρέπει να την δει μουσειακά, αλλά να βοηθήσει τον σύγχρονο καλλιτέχνη να δει πώς συνδέεται το δικό του δημιουργικό όραμα με το όραμα του καλλιτέχνη του παρελθόντος, πώς αυτό το παρελθόν συνδέεται εν τέλει με το παρόν και πώς μπορεί να τον βοηθήσει στην καλλιτεχνική του έκφραση τώρα. Αλλά και το κοινό των παραστατικών τεχνών θα έπρεπε να γνωρίζει την ιστορία τους, αν όχι στο βαθμό ενός ειδικού τουλάχιστον σε ένα μέσο επίπεδο, και για το σκοπό αυτό θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα διάφορα μέσα που εκλαϊκεύουν την επιστήμη, όπως είναι τα καλλιτεχνικά ρεπορτάζ στην τηλεόραση, οι κριτικές θεάτρου στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και φυσικά τα έντυπα προγράμματα που πωλούνται ή διανέμονται στο θέατρο. Έτσι το κοινό θα ήταν πιο ενήμερο και θα αναγνώριζε επιπλέον τι είναι καλλιτεχνικά πρωτότυπο κάθε φορά, τι προωθείται ως πρωτότυπο ενώ δεν είναι, αλλά και τι είναι απλώς διαχρονικό και διατρέχει την ιστορία των παραστατικών τεχνών μέχρι σήμερα.
Author: Σπύρος Πετρίτης
Translator: Ευφροσύνη Πρωτοπαπά