social choreography
sociale choreografie
Social Choreography thinks about a social order that derives its ideals from the aesthetic world and seeks to inject this directly at the level of the body. In its most explicit form, this tradition observes the dynamic choreographic configurations produced in dance, and it intends for these forms to be applied in wider social and political spheres. This tradition can be traced back to Friedrich Schiller who showed an interest in dance being a social phenomenon. Dance of the old days wasn’t only a ‘privileged figure’ for social order, but also the execution of a social order that is both recognized and arranged by its aesthetic means. Even now, a spectator of an English waltz sees innumerous movements that, without thinking, in many ways dissect each other, or change directions, but never collide (Hewitt 2). Everything and everyone is ordered in such a manner that one already has a position before the other one arrives. Everything is integrated in a pattern, to which everyone can follow on his own inclinations without interfering with anyone. It is for Schiller ‘the most perfectly appropriate symbol of one’s own freedom and regard for the freedom of others’ (Hewit 2). The English waltz is therefore not an example of merely recognizing a social order, but a model for this order in society. Social choreography is thus an attempt of thinking about everyone’s individual freedom within the optimum stability of a collective. According to Michael Klien, a healthy society finds its balance by means of self-correction, and not via laws enforced by the social order. This happens via grace and gravity, and the elegance of good morality that is depicted by a person standing metaphorically with both feet on the ground. Actions are ideological, not just representations. The aim of these actions is to set up bodily relations, or create a space of possibility for this to happen. Michael Klien and Steve Valk call this an aesthetics of change.
Hewitt, Andrew. Social Choreography: Ideology as Performance in Dance and
Everyday Movement. Durham: Duke University Press, 2005.
Klien, Michael; Steve Valk, Jeffrey Gormly. Book of Recommendations:
Choreography as an Aesthetics of Change. Ireland: Daghdha Dance Company
Author and translator: Jaimy Stregels
sociale choreografie
social choreography
sociale choreografie [so.si.a.lə xɔri.oxrαfi.] (noun); social choreography
Sociale Choreografie is het denken over een sociale orde die zijn ideaal haalt uit de esthetische wereld en zoekt om die orde direct te injecteren op het niveau van het lichaam. In zijn meest expliciete vorm observeert deze traditie de dynamische choreografische configuraties die in dans geproduceerd worden en zoekt om deze vormen toe te passen in bredere sociale en politieke terrein. Deze traditie is terug te voeren op Friedrich Schiller, wie zich interesseerde voor dans als een sociaal fenomeen. Zo was dans van vroeger niet alleen een bevoorrecht figuur voor een sociale orde, maar het uitvoeren van een sociale orde die zowel wordt weergegeven als geschapen door zijn esthetische middelen. Zo ziet een toeschouwer nu nog bij een Engelse wals ontelbare bewegingen die elkaar zonder na te denken op verschillende manieren kruizen, van richting veranderen, maar nooit botsen (Hewitt 2). Alles en iedereen is zo geordend dat iemand al een eigen plek heeft voordat de ander aankomt; alles is geïntegreerd in een patroon, zodat iedereen zijn eigen inclinatie lijkt te volgen maar zonder de ander in de weg te zitten. Het is voor Schiller “het meest perfecte voorbeeld voor de toe-eigening van iemands vrijheid, maar met het in acht nemen van de vrijheid van anderen” (vertaald, Hewit 2). De Engelse wals is zo geen voorbeeld van de sociale orde, maar een model voor deze orde in de maatschappij. Sociale choreografie is dus een poging om na te denken over ieders individuele vrijheid in de optimale stabiliteit van een collectief. Een gezonde maatschappij vindt zijn balans doormiddel van onderlinge zelfcorrectie en niet door wetten die een sociale orde aan het collectief oplegt, aldus Michael Klien. Dit gebeurt doormiddel van gratie en zwaartekracht, de elegantie van een goed fatsoen, als zijnde de nuchterheid om met beide benen op de grond te staan. Acties zijn ideologisch, niet alleen maar representaties. Deze acties hebben namelijk het doel om relaties tussen lichamen op te bouwen, of de mogelijkheid hiervoor te bieden. Michael Klien en Steve Valk noemen dit een esthetiek van verandering.
Hewitt, Andrew. Social Choreography: Ideology as Performance in Dance and
Everyday Movement. Durham: Duke University Press, 2005.
Klien, Michael; Steve Valk, Jeffrey Gormly. Book of Recommendations:
Choreography as an Aesthetics of Change. Ireland: Daghdha Dance Company
Auteur en vertaler: Jaimy Stregels