discours
discourse
Discours is een sociale grens dat bepaalt wat er gezegd kan worden over een bepaald onderwerp. Judith Butler bescrijft deze grens als “the site […] where the opacity of what is not included in a given regime of truth acts as a disruptive site of linguistic impropriety and unrepresentability.” (Butler 53) Betekenis wordt toegekend aan de dingen die we ervaren. Deze betekenissen zitten vast in taal, omdat in taal zekere betekenissen worden vastgelegd. Deze taal wordt gevormd door het discours waarin het wordt gebruikt. Discours is een sociaal proces waarin mensen actief deelnemen. Op dezelfde manier is alle betekenis die we toekennen aan dingen een product van taal en het sociale proces. Of zoals O’Sullivan, Tim, Hartley, John, et al. zeggen: “[it refers] both to the interactive process and the end result of thought and communication.” (O’Sullivan et al. 93) Het is een sociaal proces – de talige interactie tussen mensen – en een sociale grens – de beperkingen die iemands vocabulaire leggen op iemands kennis. Discours vormt je vocabulaire en daarmee jouw oordeel. Het beperkt de manier waarop je naar de wereld kijkt, maar het maakt het ook mogelijk om jouw begrip over te brengen naar anderen.
Dit komt ook naar voren in relatie tot performance. De boodschap die overgebracht moet worden tijdens een performance wordt beperkt door het vocabulaire van de “encoder” (i.e. performer). Deze beperking zorgt voor complicaties voor zowel de “encoder” als de “decoder” (i.e. publiek). Een performance zou een territorium van gedachtes moeten openen en nieuwe openingen creëren voor de ontwikkeling van betekenissen. Deze gedachten en betekenissen maken de performance tot een geheel. En omdat het publiek op die manier in feite mede maker is van de performance moet de performer het discours waarin het publiek zich bevindt in overweging nemen. Tegelijkertijd moet de performer bewust zijn van het feit dat hij mogelijk niet in hetzelfde discours verkeert als zijn publiek. Misinterpretatie van de boodschap door het publiek kan hiervan een gevolg zijn. Dit kan mogelijk de hele performance verzwakken, omdat de interpretatie van het publiek de performance tot geheel maakt. Dit geeft het belang weer van discours in performance.
Butler, Judith P. Bodies that Matter: On the Discursive Limits of “sex”. New York:
Routledge, 1993.
O’Sullivan, Tim and John Hartley et al. Key Concepts in Communication and Cultural
Studies. London and New York: Routledge, 1994.
Auteur en vertaler: Amber Barelds
discourse
discours
Discourse is a social boundary that defines what can be said about a specific topic. Judith Butler describes these boundaries as “the site […] where the opacity of what is not included in a given regime of truth acts as a disruptive site of linguistic impropriety and unrepresentability”
(Butler 53). Humans ascribe meaning to the things they experience. These meanings are trapped in language, since in language certain meanings are fixed. This language is formed by the discourse within which it is used. Discourse is a social process in which people actively engage. In this way, all meaning we ascribe to things is a product of language and social process. Or as O’Sullivan, Tim, Hartley, John, et al. put it, “[it refers] both to the interactive process and the end result of thought and communication” (93). It is a social process – the linguistic interaction between people – and a social boundary – the restrictions someone’s vocabulary poses on his knowledge. Discourse forms vocabulary and therefore judgment. It limits the way one looks at the world, but it also enables one to communicate her understandings.
This is also particularly evident in relation to performance. During the performance, the conveyed message is constrained by the vocabulary of the encoder (i.e. performer). This restriction creates complications for both the encoder and the decoder (i.e. audience). A performance should open up a territory of thought and create new entries for the development of meaning. These thoughts and meanings make the performance as a whole. Andsince the audience is, in this way, co-creator of the performance, the performer has to take in consideration the discourse in which his audience resides. Simultaneously he has to be aware that he might not reside in the same discourse as his audience, which could lead to the audience misinterpreting his message. This could possibly undermine the entire performance, for the audience’s interpretation makes the performance as a whole. This illustrates the importance of discourse in performance.
Butler, Judith P. Bodies that Matter: On the Discursive Limits of “sex”. New York:
Routledge, 1993.
O’Sullivan, Tim and John Hartley et al. Key Concepts in Communication and Cultural
Studies. London and New York: Routledge, 1994. p 93.
Author and translator: Amber Barelds