projective time
projecterende tijd
Philosopher and contemporary art theoretician Bojana Kunst wrote “The Project Horizon: On the Temporality of Making” that is about the tendency in the art world to project time into the future. Projecting time into the future means that an event is temporally suspended and that a working process leads up to this event in the future. According to Kunst, projective time is an important notion that has to do with the temporal mode or attitude of working and living in the world of theatre and performance art that also brings a specific perspective on the kind of labor and dynamics of contemporary production. She explains that artists always work for something to come, but without moving. As there will always be a project in the future, the artists stay in a place where they are always anticipating the future. You can compare this with the effect of running on a treadmill. This projective time creates a specific mode of working and living: everybody is the same and we work fast, without depth, to reach our deadlines. This race to reach the projective horizon is a result of capitalism. We have to be productive, consequently the ideal worker is the one who is flexible, nomadic and engages in various small projects for short periods. Being flexible and nomadic holds promises for productivity because artists can work anywhere at any time to reach their deadlines. Processes, communication, creativity, and networking all belong to the post-Fordist society, and they are the cause of us working all the time due to the immateriality of the labor. This changes our experience of time. The projective horizon is always there and it is endless. There will always be a project in the future and due to the projective time we are not in the present anymore because we’re always thinking ahead. The future is always present in our minds. There is always a promise, something yet to come; we are thus in debted to time.
In talking about projective time and presence, I pose this question: to be or to become? A crucial question in this fast twenty first century. Are we living our lives in favor of what might come, or are we living in the “here and now” of a particular moment and enjoying every step?
Author and translator: Anne Meijer
projecterende tijd
projective time
projecterende tijd [pro:jεkte.rəndə tεit] (noun); projective time
Filosoof en hedendaags kunsttheoreticus Bojana Kunst heeft een theoretische tekst genaamd “The project horizon: on the temporality of making” geschreven waarin ze het heeft over de tendens om tijd naar de toekomst te projecteren in de kunstwereld. Het projecteren van tijd naar de toekomst betekent dat een event in de toekomst plaats vindt en dat je dus tijdens het werk- en organisatieproces altijd bezig bent met het anticiperen ofwel vooruitlopen op de toekomst. Volgens Kunst is de notie projecterende tijd belangrijk in de wereld van theater en performance kunst, omdat de notie betrekking heeft op een temporele houding of modus van werken en leven en daarmee ook een specifiek perspectief op het soort werk en de dynamieken van het hedendaagse productieproces met zich meebrengt. In de tekst legt ze uit dat we altijd werken voor iets wat nog komen gaat, zonder op dat moment zelf vooruitgang te boeken. Er zal altijd een volgend project komen en daarom zullen kunstenaars altijd op dezelfde plaats blijven, namelijk de plaats van waaraf ze anticiperen op de toekomst. Je kunt dit vergelijken met een loopmachine in de sportschool. De projecterende tijd creëert een specifieke modus van werken en leven: iedereen is gelijk en we werken snel, zonder diepgang, om onze deadlines te halen. Deze race om de projecterende horizon te bereiken is het resultaat van het kapitalisme. We moeten productief zijn en daarom is de ideale werknemer degene die flexibel is, nomadisch en engageert in verschillende kleinere projecten voor een relatief korte tijdsspan. Dit soort werknemer is ideaal, omdat ze ten alle tijden overal kunnen werken en bezig kunnen voor het halen van deadlines. Processen, communicatie, creativiteit en netwerken horen allemaal bij de postfordistische samenleving en ze zijn de reden dat wij altijd en overal werken, het zijn immers immateriële vormen van werk. Dit resulteert in een verandering van de ervaring van onze relatie tot tijd. De projecterende horizon is er altijd en is eindeloos. Er zal altijd een volgend project in de toekomst zijn. We zijn niet langer in het heden, we denken namelijk altijd vooruit. De toekomst is altijd aanwezig in ons hoofd. Er is altijd een belofte van iets wat komen zal, we staan in schuld bij de tijd. Wanneer we het hebben over projecterende tijd en aanwezigheid komt bij mij de vraag op: zijn of worden? Een belangrijke vraag in deze snelle eenentwintigste eeuw. Leven we ons leven met oog op de toekomst of leven we nu in het moment en genieten we van elke stap?
Auteur en vertaler: Anne Meijer